martes, 24 de abril de 2012

1º de Maio.

Un ano máis achégase o primeiro de maio, e un ano máis (como vén sendo habitual nos últimos tempos), chegamos a esa data de tanto valor para os traballadores/as sumidos nunha onda de recortes contra os máis desfavorecidos/as coa crise como escusa. Con todo, para a CNT este primeiro de maio de 2012 debe ter un punto diferente dos últimos: é certo, como diciamos, que os recortes veñen de anos atrás, pero non é menos certo que nesta ocasión nos atopamos ante un agravamento realmente duro dos devanditos recortes. E é que con tres reformas laborais sufridas no tempo record de tan só dous anos; con recortes orzamentarios como os vistos fai apenas unha vintena de días en cuestións tan elementais como a educación, a sanidade e os servizos sociais; cos recortes aplicados contra os e as paradas (e os que se aveciñan)... Aos traballadores/as desfiguráronnos, até deixalo case irrecoñecible, o marco de relacións laborais e dereitos sociais ao que estabamos afeitos fai só uns poucos anos. E se a CNT viña xa dicindo que eses dereitos eran pobres e inxustos cos traballadores/as, que pode dicirse da actual situación: unha vez máis asistimos ao triste espectáculo que desde a clase política e empresarial nos mostra como, para manter intactos os privilexios da minoría parásita que nin traballa nin achega á sociedade, non existe mellor idea que cargar todo o custo de semellante disparate sobre as costas das traballadoras e dos traballadores, chegando ao absurdo de afirmar que iso repercutirá nun futuro beneficio colectivo que permitirá a todos saír da crise. Algo así como asumir unha penosa condena terreal a cambio da promesa baleira dun reino dos ceos que ninguén viu e que, o que é máis, sabemos perfectamente que non existe.

Por se isto fose pouco, peor é aínda o que se adiviña no horizonte: os cantos de serea que se ouven sobre unha lei de folgas que restrinxa ese dereito (falando mesmo de ilegalizar as folgas que se convoquen contra “os intereses xerais de España”, coma se tal interese xeral existise), ou a reforma do código penal, que moi probablemente servirá para endurecer penas xeralmente aplicadas sobre os sectores sociais máis empobrecidos, lévanos a un escenario no que o Goberno directamente tratará de converter aos traballadores/as, en activo ou en paro, en delincuentes e criminais.

Pero tamén é certo que a diferenza doutros anos, chegamos a este primeiro de maio cun motivo para a esperanza que non tiveramos en anos anteriores: algo empezou a moverse a nivel social, e aínda que aínda falta moito camiño que percorrer, non parece que vaia a ser flor dun día. Non fai nin un mes que vivimos unha folga xeral de 24 horas, e a mensaxe dun amplo sector social foi moi claro: hai ganas de loitar, e non basta cunha medida de protesta tan limitada como esa. Hai que seguir endurecendo as nosas respostas na medida en que se endurezan as agresións que sufrimos. Para moitas das persoas que secundaron o paro do 29-M, a actitude do sindicalismo oficial é insuficiente para expor un freo real ao embate dirixido contra nós desde o Goberno, e niso as organizacións que apostamos decididamente por unha transformación profunda da sociedade temos á vez unha responsabilidade e un reto por diante: o de saber acelerar os acontecementos e ir provocando un clima de claro enfrontamento social con quen pretenden quitarnos dereitos conseguidos a base de sacrificios, solidariedade e loitas mantidas durante décadas.

Nese sentido desde a CNT consideramos que o contido deste primeiro de maio está moi claro: non se trata dunha data folclórica, nin moito menos do “día do traballo”, como moitos se empeñan en nomealo ultimamente, senón que este ano máis que nunca trátase dunha xornada dentro dun proceso máis amplo de loita, que vén de atrás e que debe servirnos de panca para botar abaixo cantos recortes quéiransenos impor. Para a CNT, este primeiro de maio é un momento para seguir levando á rúa a mensaxe que cremos idóneo para superar esta situación: hai que seguir camiñando cara a unha nova folga xeral, e hai que exporse xa á necesidade de que futuros paros duren máis de 24 horas, a fin de aumentar o impacto económico das nosas mobilizacións. Para iso, a receita é clara: seguiremos axuntando todos os esforzos posibles nesa dirección, confluíndo con aquelas organizacións que coincidan neste obxectivo connosco, e ao mesmo tempo seguiremos profundando na nosa aposta por un cambio substancial do modelo sindical imperante no estado, un cambio que faga do sindicalismo sen privilexios a nota habitual nos centros de traballo. En suma, faremos o que nos corresponde: loitar, loitar con toda a nosa enerxía.

ESTE PRIMEIRO DE MAIO: A POR UNHA NOVA FOLGA XERAL

Secretariado Permanente do Comité Confederal